William Shakespeare: δέκα από τα καλύτερα ποιήματα του Bard
Ο θεατρικός συγγραφέας και ποιητής έγραψε περισσότερα από 150 σονέτα στη διάρκεια της ζωής του
Σε όλο τον κόσμο γίνονται σήμερα εορτασμοί για τη γέννηση και τον θάνατο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ.
Αν και η ακριβής ημερομηνία γέννησής του δεν είναι γνωστή, η βάπτισή του καταγράφεται στο Μητρώο της Ενορίας στην Εκκλησία της Αγίας Τριάδας, στο Στράτφορντ-απόν-Έιβον, την Τετάρτη 26 Απριλίου 1564 και οι βαπτίσεις συνήθως γίνονταν εντός τριών ημερών από τη νέα άφιξη. Αργότερα πέθανε τον Απρίλιο του 1616 σε ηλικία 52 ετών.
Αν και είναι περισσότερο γνωστός για τα έργα του, ο Σαίξπηρ έγραψε επίσης τεράστιες ποσότητες ποίησης στη διάρκεια της ζωής του. Τα πιο διάσημα ποιητικά του έργα, τα σονέτα του, προορίζονταν κυρίως για ένα ιδιωτικό αναγνωστικό κοινό - αλλά πολλά απαγγέλλονται ακόμη στις τάξεις σήμερα.
Η συλλογή του Bard με 154 σονέτα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1609. Έγραψε επίσης δύο μεγάλα αφηγηματικά ποιήματα, τα οποία δημοσιεύθηκαν τη δεκαετία του 1590, και μερικά άλλα μικρότερα ποιήματα.
Σχεδόν όλα τα σονέτα ακολουθούν τη δομή τριών τετράστιχων, ή τετράστιχων στροφών, ακολουθούμενα από ένα τελευταίο δίστιχο. Η αρχή του τρίτου τετράστιχου, κατά καιρούς, εισάγει μια απρόσμενη απότομη θεματική στροφή, το volta. Αυτή η μορφή είναι γνωστή ως Σονέτο του Σαίξπηρ, όχι επειδή ήταν ο πρώτος που το χρησιμοποίησε, αλλά επειδή έγινε ο πιο διάσημος ασκούμενος του.
Με μερική εξαίρεση τα Σονέτα - τα οποία επαναδιαπραγματεύτηκαν από τις αρχές του 19ου αιώνα κατά την αναζήτηση αυτοβιογραφικών μυστικών που κωδικοποιήθηκαν μέσα τους - τα μη δραματικά κείμενα έχουν παραδοσιακά ωθηθεί στο περιθώριο της βιομηχανίας του Σαίξπηρ, λέει ο Ίδρυμα Ποίησης .
Ωστόσο, η μελέτη της μη δραματικής ποίησής του μπορεί να φωτίσει τις δραστηριότητες του Σαίξπηρ ως ποιητή με έμφαση στη δική του ηλικία, ειδικά στην περίοδο της εξαιρετικής λογοτεχνικής ζύμωσης τα τελευταία δέκα ή δώδεκα χρόνια της βασιλείας της βασίλισσας Ελισάβετ.
Εδώ είναι μερικά από τα πιο διάσημα ποιήματά του:
Σονέτο 130
Τα μάτια της ερωμένης μου δεν μοιάζουν καθόλου με τον ήλιο. Το κοράλλι είναι πολύ πιο κόκκινο από το κόκκινο των χειλιών της. Αν το χιόνι είναι λευκό, γιατί τότε το στήθος της είναι βουρκωμένο. Αν οι τρίχες είναι σύρματα, μαύρα σύρματα φυτρώνουν στο κεφάλι της. Έχω δει τριαντάφυλλα μαλακωμένα , κόκκινα και άσπρα, αλλά κανένα τέτοιο τριαντάφυλλο δεν με βλέπει στα μάγουλά της. Και σε μερικά αρώματα υπάρχει περισσότερη απόλαυση από την ανάσα που μυρίζει η ερωμένη μου. Μου αρέσει να την ακούω να μιλάει, αλλά ξέρω καλά ότι η μουσική έχει πολύ πιο ευχάριστο ήχο ;Δέχομαι ότι δεν είδα ποτέ μια θεά να φεύγει· Η ερωμένη μου όταν περπατά πατάει στο έδαφος. Κι όμως, στον ουρανό, νομίζω ότι η αγάπη μου είναι τόσο σπάνια όσο οποιαδήποτε άλλη διέψευσε με ψεύτικη σύγκριση.
Σονέτο 17
Ποιος θα πιστέψει τον στίχο μου στον καιρό, αν ήταν γεμάτος με τις πιο ψηλές ερήμους σου; Αν και ο παράδεισος ξέρει ότι είναι μόνο σαν τάφος που κρύβει τη ζωή σου και δεν δείχνει τα μισά κομμάτια σου. Αν μπορούσα να γράψω την ομορφιά των ματιών σου Και σε φρέσκους αριθμούς αριθμούς όλες σου τις χάρες, Η εποχή που έρχεται θα έλεγε «Αυτός ο ποιητής λέει ψέματα· Τέτοιες ουράνιες πινελιές δεν άγγιξαν ποτέ γήινα πρόσωπα.» Έτσι πρέπει τα χαρτιά μου, κιτρινισμένα με την ηλικία τους, να περιφρονούνται, σαν γέροι μικρότεροι αλήθεια παρά γλώσσα,Και τα αληθινά σου δικαιώματα ονομάζονται οργή ποιητήΚαι τεντωμένο μέτρο ενός τραγουδιού αντίκα:Αλλά ήταν κάποιο παιδί σου ζωντανό εκείνη την εποχή,Θα έπρεπε να ζήσεις δύο φορές, μέσα σε αυτό, και με την ομοιοκαταληξία μου.
Σονέτο 116
Επιτρέψτε μου να μην το πάντρεμα των αληθινών μυαλών Παραδεχτείτε τα εμπόδια. Η αγάπη δεν είναι αγάπη που αλλάζει όταν βρίσκει αλλοίωση, Ή λυγίζει με το αφαίρεσης για να αφαιρέσει. Ω όχι! Είναι ένα σταθερό σημάδι που κοιτάζει στις φουρτούνες και δεν κουνιέται ποτέ. Είναι το αστέρι σε κάθε γαύγισμα του ραβδιού, του οποίου η αξία είναι άγνωστη, αν και το ύψος του δεν είναι ανόητο. Η αγάπη δεν είναι ανόητη του Χρόνου, αν και ρόδινα χείλη και μάγουλαΜέσα στην πυξίδα του λυγισμένου δρεπανιού του Έλα, η αγάπη δεν αλλάζει με τις σύντομες ώρες και εβδομάδες του, αλλά την αντέχει ακόμα και στην άκρη της καταστροφής.
Ο Φοίνικας και η Χελώνα
Ας είναι το πουλί του πιο δυνατού ξαπλωμένου στο μοναδικό αραβικό δέντρο Herald λυπημένο και τρομπέτα, στον ήχο του οποίου υπακούουν τα αγνά φτερά.
Μα εσύ που ουρλιάζει προάγγελος, Ωραίος πρόδρομος του κακού, Αυγή του τέλους του πυρετού, Σε αυτό το στράτευμα δεν πλησιάζεις.
Από αυτή τη συνεδρία παρεμποδίζει Κάθε πτηνό με φτερά τυράννου, Σώστε τον αετό, φτερωτό βασιλιά· Κρατήστε την υπακοή τόσο αυστηρή.
Άσε τον ιερέα με άσπρο, αυτή η αποτυχημένη μουσική μπορεί, να είναι ο κύκνος που μαντεύει το θάνατο, μήπως το ρέκβιεμ στερηθεί το δικαίωμά του.
Κι εσύ κοράκι που χρονολογείται από το τριπλό, Αυτό το γένος σου μάκ'στΜε την ανάσα που δίνεις και τακ'στ, 'Από τους πενθούντες μας θα φύγεις.
Εδώ αρχίζει ο ύμνος: Η αγάπη και η σταθερότητα πέθανε· ο Φοίνιξ και η χελώνα έφυγαν σε μια αμοιβαία φλόγα από εδώ.
Λάτρεψαν λοιπόν, όπως η αγάπη σε δύοΕίχε την ουσία μόνο σε μία· Δύο διακριτές, διαίρεση καμία: Ο αριθμός εκεί στην αγάπη σκοτώθηκε.
Οι καρδιές είναι απομακρυσμένες, αλλά όχι χωρισμένες. Απόσταση και κανένας χώρος δεν φάνηκε.
Έτσι ανάμεσά τους έλαμψε η αγάπη που η Χελώνα είδε το δίκιο της Φλεγόμενο στα μάτια του Φοίνικα: Ο ένας ήταν δικός μου του άλλου.
Η ιδιοκτησία ήταν έτσι τρομοκρατημένη που ο εαυτός δεν ήταν ο ίδιος· το διπλό όνομα της μοναδικής φύσης Ούτε δύο ούτε ένα ονομαζόταν.
Λόγος, από μόνος του μπερδεμένος, Είδε διαίρεση μεγαλώνουν μαζί, Για τους εαυτούς τους όμως ούτε κανένα, τα απλά ήταν τόσο καλά συνδυασμένα.
Ότι φώναξε, 'Πόσο αληθινό φαίνεται αυτό το σύμφωνο! Η αγάπη έχει λόγο, λόγο κανέναν, αν ποια μέρη μπορούν να μείνουν.'
Οπότε έκανε αυτό το threneΣτον Φοίνικα και το Περιστέρι, Συνυπάρχοντες και αστέρια της αγάπης, Ως χορωδία στην τραγική σκηνή τους: Θρένος
Ομορφιά, αλήθεια και σπανιότητα, η χάρη με όλη την απλότητα, εδώ περικλείεται, μέσα στις στάχτες βρίσκεται. Ο θάνατος είναι τώρα η φωλιά του Φοίνικα, Και το πιστό στήθος της χελώνας στην αιωνιότητα αναπαύεται, χωρίς να αφήνει τους απογόνους: «Δεν ήταν η αναπηρία τους, ήταν Η παντρεμένη αγνότητα.Η αλήθεια μπορεί να φαίνεται αλλά δεν μπορεί να είναι·Η ομορφιά καυχιέται αλλά δεν είναι αυτή·Η αλήθεια και η ομορφιά είναι θαμμένες.Σε αυτήν την λάρνακα ας επισκευαστούν που είναι είτε αληθινά είτε δίκαια.Για αυτά τα νεκρά πουλιά αναστενάζουν μια προσευχή.
Σονέτο 55
Ούτε το μάρμαρο, ούτε τα επιχρυσωμένα μνημεία των πρίγκιπες, θα ζήσουν περισσότερο από αυτή τη δυνατή ομοιοκαταληξία· αλλά θα λάμπεις πιο λαμπερά σε αυτά τα περιεχόμενα από άχαρη πέτρα, αλειμμένη από βρωμερό χρόνο. Ούτε ο Άρης το σπαθί του, ούτε η γρήγορη φωτιά του πολέμου θα κάψουν Το ζωντανό αρχείο της μνήμης σας. «Κάντε το θάνατο και την παντελώς αγνοημένη εχθρότητα Θα προχωρήσετε. Ο έπαινος σου θα βρει ακόμα χώροΑκόμα και στα μάτια όλων των μεταγενέστερων που φθείρουν αυτόν τον κόσμο μέχρι το τέλος της καταστροφής. Έτσι, μέχρι την κρίση που θα προκύψεις εσύ, ζεις σε αυτό και κατοικείς στα μάτια των ερωτευμένων.
Μη φοβάστε άλλο τη ζέστη του ήλιου
Μη φοβάσαι πια τη ζέστη του ήλιου, ούτε τις μανίες του μανιασμένου χειμώνα· Έχεις κάνει το εγκόσμιο έργο σου, έφυγες από το σπίτι και δώσε τον μισθό σου: Χρυσά παλικάρια και κορίτσια πρέπει όλα, Ως καπνοδοχοκαθαριστές, να ξεσκονιστούν.
Μη φοβάσαι άλλο το συνοφρύωμα του μεγάλου· Έχεις περάσει το χτύπημα του τυράννου· μη νοιάζεσαι πια να ντύσεις και να φας· Για σένα το καλάμι είναι σαν τη βελανιδιά: Το σκήπτρο, η μάθηση, η φυσική, όλα πρέπει να το ακολουθήσουν και να ξεσκονιστούν.
Μη φοβάσαι άλλο την αστραπή, ούτε την τρομερή πέτρα βροντής· Μη φοβάσαι τη συκοφαντία, μομφή εξάνθημα· Τελείωσες τη χαρά και την γκρίνια: Όλοι οι ερωτευμένοι νέοι, όλοι οι εραστές πρέπει να παραδώσουν σε σένα και να ξεσκονίσουν.
Κανένας ξορκιστής δεν σε βλάπτει! Ούτε η μαγεία δεν σε γοητεύει! Φάντασμα που δεν έχει γεννηθεί, δεν σε πλησιάζει! Τίποτα κακό δεν σε πλησιάζει! Ήσυχη ολοκλήρωση, Και ο τάφος σου είναι γνωστός!
Φύσηξε, φύσηξε, χειμωνιάτικο άνεμο
Φύσηξε, φύσηξε, χειμωνιάτικο άνεμο, Δεν είσαι τόσο αγενής όσο η αχαριστία του ανθρώπου· Το δόντι σου δεν είναι τόσο έντονο, Γιατί δεν σε βλέπουν, Αν και η ανάσα σου είναι αγενής. Χάι-χο! τραγούδα, χαϊ-χο! προς το πράσινο πουρνάρι: Η περισσότερη φιλία είναι προσποίηση, η περισσότερη αγάπη είναι απλή ανοησία:Τότε, χέι-χο, το πουρνάρι! Αυτή η ζωή είναι πιο χαρούμενη.
Πάγωσε, πάγωσε, πικρό ουρανό, Που δεν δαγκώνεις τόσο κοντά Καθώς τα οφέλη ξέχασαν: Αν και εσύ τα νερά στραβώνουν, Το κεντρί σου δεν είναι τόσο οξύΌπως δεν θυμήθηκε ο φίλος. Χάι-χο! τραγούδα, χαϊ-χο! στο πράσινο πουρνάρι
Ο βιασμός της Lucrece
Το κρινάκι της το ροδαλό μάγουλό της βρίσκεται κάτω, Ζωντανεύει το μαξιλάρι ενός νόμιμου φιλιού· Που, γι' αυτό θυμωμένος, φαίνεται να χωρίζεται, πρήζεται και από τις δύο πλευρές για να θέλει την ευδαιμονία του· Ανάμεσα στους λόφους του οποίου είναι ενταφιασμένο το κεφάλι της· Όπου σαν ενάρετο μνημείο λέει ψέματα, για να τη θαυμάζουν τα πρόστυχα ατίθασα μάτια.
Χωρίς το κρεβάτι, το άλλο ωραίο χέρι της ήταν, πάνω στο πράσινο κάλυμμα, που το τέλειο λευκό του έδειχνε σαν απριλιανή μαργαρίτα στο γρασίδι, με μαργαριταρένιο ιδρώτα που έμοιαζε με δροσιά της νύχτας. Τα μάτια της, σαν κατιφέδες, είχαν καλύψει το φως τους, Και στριμωγμένα στο σκοτάδι γλυκά μέχρι μπορεί να ανοίξουν για να στολίσουν τη μέρα.
Τα μαλλιά της σαν χρυσές κλωστές έπαιξαν με την ανάσα της, σεμνά τσαντάκια, απέριττη σεμνότητα! Δείχνοντας τον θρίαμβο της ζωής στον χάρτη του θανάτου, Και το θαμπό βλέμμα του θανάτου στη θνητότητα της ζωής. Καθεμία στον ύπνο της τόσο ομορφύνει Σαν να μην υπήρχε διαμάχη μεταξύ τους, αλλά αυτό η ζωή έζησε μέσα στο θάνατο και ο θάνατος στη ζωή.
Το στήθος της σαν ιβουάρ σφαίρες κυκλοφόρησε με μπλε, Ένα ζευγάρι παρθενικοί κόσμοι ακατακτημένοι, Εκτός από τον κύριό τους κανένα ζυγό που ήξεραν, Και με όρκο τον τίμησαν αληθινά. Αυτοί οι κόσμοι στον Ταρκέν ανατράφηκαν νέα φιλοδοξία, Ποιος σαν ένας απαίσιος σφετεριστής πήγαινε από αυτό δίκαιος θρόνος για να απογειώσει τον ιδιοκτήτη.
Τι μπορούσε να δει παρά να σημείωσε δυνατά; Τι σημείωσε αλλά επιθυμούσε έντονα; Αυτό που είδε, πάνω σ' αυτό αποφασιζόταν σταθερά, Και στη θέλησή του κούρασε το θεληματικό μάτι του. Με περισσότερο από θαυμασμό θαύμαζε τις γαλάζιες φλέβες της, το αλαβάστρινο δέρμα της ,Τα κοραλί της χείλη, το χιόνι-λευκό πηγούνι της.
Καθώς το ζοφερό λιοντάρι λιώνει στο θήραμά του, οξεία πείνα από την κατάκτηση ικανοποιημένος, έτσι και αυτή η κοιμισμένη ψυχή μένει ο Ταρκίνος, η οργή του πόθου του κοιτάζοντας κατάλληλα· Χαλαρωμένος, όχι καταπιεσμένος. Διότι, στεκόμενος στο πλευρό της, το μάτι Του, που καθυστερεί αυτή η ανταρσία συγκρατεί, Σε μεγαλύτερο σάλο δελεάζει τις φλέβες του.
Και αυτοί, σαν σκλάβοι για λεηλασίες, άθλιοι υποτελείς έπεσαν καταχειρήματα. Σε αιματηρό θάνατο και αγαλλίαση απόλαυση, Ούτε τα δάκρυα των παιδιών, ούτε τα γκρίνια των μητέρων με σεβασμό, την υπερηφάνεια τους φουσκώνουν, η έναρξη ακόμα περιμένει. Δίνει την καυτή χρέωση και τους προτείνει να κάνουν τις προτιμήσεις τους.
Η καρδιά του που χτυπάει τα τύμπανα χαροποιεί το φλεγόμενο μάτι του, Το μάτι του επαινεί το οδηγό στο χέρι του· Το χέρι του, περήφανο για μια τέτοια αξιοπρέπεια, Καπνίζοντας με περηφάνια, προχώρησε για να σταθεί στο γυμνό στήθος της, στην καρδιά όλης της γης, σειρές από μπλε φλέβες, όπως το χέρι του σκαρφάλωσε, Άφησαν τους στρογγυλούς πυργίσκους τους άπορους και χλωμούς.
Μαζεύτηκαν στο ήσυχο ντουλάπι όπου βρίσκεται η αγαπημένη τους γκουβερνάντα και κυρία, της λένε ότι είναι τρομερά ταλαιπωρημένη και την τρομάζουν με τη σύγχυση των κραυγών τους. Εκείνη, πολύ έκπληκτη, ανοίγει τα κλειδωμένα μάτια της, Ποιος, κρυφοκοιτάζοντας αυτή τη ταραχή για να δει ,Είναι από τη φλεγόμενη δάδα του θαμπωμένος και ελεγχόμενος.
Φανταστείτε την σαν ένα νεκρό της νύχτας. Από τον βαρετό ύπνο από το φοβερό φανταχτερό ξύπνημα, που νομίζει ότι είδε κάποιο φρικιαστικό πνεύμα, του οποίου η ζοφερή όψη προκαλεί ένα τρέμουλο σε κάθε άρθρωση. Τι τρόμος είναι! αλλά αυτή, σε χειρότερη περίπτωση, από τον ύπνο διαταραγμένη, βλέπει προσεκτικά το θέαμα που κάνει τον υποτιθέμενο τρόμο αληθινό.
Τυλιγμένη και μπερδεμένη σε χίλιους φόβους, σαν ένα νεοσκοτωμένο πουλί λέει ψέματα τρέμοντας. Δεν τολμά να κοιτάξει. Ωστόσο, κλείνοντας το μάτι, φαίνονται άσχημες γελοιότητες στα μάτια της. Τέτοιες σκιές είναι οι πλαστογραφίες του αδύναμου εγκεφάλου, που, θυμωμένος που τα μάτια πετούν από τα φώτα τους, Στο σκοτάδι τους τρομάζει με πιο τρομακτικά θέαμα.
Το χέρι του, που παραμένει ακόμα πάνω στο στήθος της (Αγενής κριός, για να χτυπήσει έναν τέτοιο τοίχο από ελεφαντόδοντο!) Μπορεί να νιώσει την καρδιά της (καημένος πολίτης) ταλαιπωρημένη, να πληγώνεται μέχρι θανάτου, να σηκώνεται και να πέφτει, να χτυπά τον όγκο της, που το χέρι του τρέμει μαζί .Αυτό κινεί μέσα του περισσότερη οργή και λιγότερο οίκτο,Να κάνει το ρήγμα και να μπει σε αυτή τη γλυκιά πόλη.
Σονέτο 43
Όταν οι περισσότεροι κλείνω το μάτι, τότε τα μάτια μου βλέπουν καλύτερα, γιατί όλη την ημέρα βλέπουν τα πράγματα χωρίς σεβασμό· Αλλά όταν κοιμάμαι, στα όνειρα σε κοιτάζουν, Και τα σκοτεινά φωτεινά είναι φωτεινά στο σκοτάδι κατευθύνονται. Τότε εσύ, που οι σκιές του κάνουν φωτεινό, 5Πώς θα ήταν η μορφή της σκιάς σου χαρούμενη εμφάνισηΣτην καθαρή μέρα με το πολύ πιο καθαρό φως σου,Όταν σε αόρατα μάτια η σκιά σου λάμπει τόσο! νύχτα, η όμορφη ατελής σκιά σου Μέσω του βαρύ ύπνου σε αόρατα μάτια μένει!Όλες οι μέρες είναι νύχτες για να τις δω μέχρι να σε δω,Και οι νύχτες φωτεινές μέρες που τα όνειρα σου δείχνουν.
Σονέτο 20
Το πρόσωπο μιας γυναίκας με το χέρι της φύσης ζωγραφισμένο Έχεις εσύ, η κυρία-ερωμένη του πάθους μου; Η ευγενική καρδιά μιας γυναίκας, αλλά όχι οικείαΜε μεταβαλλόμενες αλλαγές όπως είναι η ψεύτικη γυναικεία μόδα;Ένα μάτι πιο λαμπερό από το δικό τους, λιγότερο ψεύτικο στο κύλιση, Επιχρύσωση του αντικειμένου κοιτάζει· ένας άντρας σε απόχρωση, όλες οι αποχρώσεις στον έλεγχο του, που κλέβει τα μάτια των ανδρών και τις γυναικείες ψυχές εκπλήσσει. Και για μια γυναίκα πρωτοδημιουργήθηκες, ώσπου η φύση καθώς σε έφτιαξε έπεσε τρελή, Και επιπλέον εγώ από σένα ηττήθηκε από Δεν προσθέτω ένα πράγμα στον σκοπό μου τίποτα. Αλλά από τη στιγμή που σε έδιωξε για γυναικεία ευχαρίστηση, δική μου είναι η αγάπη σου και η αγάπη σου χρησιμοποιεί τον θησαυρό τους.
